Saturday, September 17, 2011
Wednesday, September 14, 2011
The Boy & The Apple Tree
ဒီပံုျပင္ေလးကိုစာအုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးတာေတာ့ၾကာပါျပီ...။
အခုမွအင္တာနက္ထဲမွာေတြ ့တာနဲ ့မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္...။
The Boy & The Apple Tree
အခုမွအင္တာနက္ထဲမွာေတြ ့တာနဲ ့မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္...။
The Boy & The Apple Tree
လူကေလးနဲ ့ပန္းသီးပင္
ဟိုးတခါတုန္းကေပါ့...သစ္ပင္ၾကီးတပင္ရွိသတဲ့...
လူကေလးတေယာက္က အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးဆီမွာအျမဲတမ္းလာကစားေလ့ရွိတယ္...
ဒါေၾကာင့္မို ့သစ္ပင္ၾကီးကလူကေလးကိုသိပ္ခ်စ္တယ္။
လူကေလးက သစ္ပင္ၾကီးေပၚဖက္တြယ္ကစားေလ့ရွိတယ္...။
ျပီးေတာ့သစ္ပင္ေပၚက ပန္းသီးေလးေတြကိုစားခ်င္သေလာက္စားေနေတာ့တာပဲ...။
အစာစားလို ့ဗိုက္၀သြားျပီဆိုတာနဲ ့သစ္ပင္ရိပ္မွာလွဲျပီးတေရးတေမာေတာင္အိပ္လိုက္ေသးတယ္...။
လူကေလးကသစ္ပင္ၾကီးကိုသိပ္ခ်စ္သလို သစ္ပင္ၾကီးကလည္း
သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္...။
ဒီလိုနဲ ့အခ်ိန္ကာလေတြၾကာေညာင္းလာခဲ့တယ္...
တေန ့ေတာ့ သစ္ပင္ၾကီးရွိရာကိုလူကေလးက ေရာက္လာခဲ့တယ္...
သစ္ပင္ၾကီးကလူကေလးကို သူနဲ ့အတူကစားဖို ့ဖိတ္ေခၚတာေပါ့...။
က်ေနာ္က ကေလးမွမဟုတ္ေတာ့တာ သစ္ပင္ၾကီးနဲ ့မကစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး...
အရုပ္ေတြပဲလိုခ်င္ပါတယ္...အဲဒီအတြက္ပိုက္ဆံလိုခ်င္တယ္လို ့ေျပာသတဲ့...။
၀မ္းနည္းပါတယ္လူကေလးရယ္...ငါ့မွာပိုက္ဆံမရွိပါဘူး...ဒါေပမယ့္ငါ့မွာရွိတဲ့ပန္းသီးေတြအားလံုး
ယူသြားျပီးေရာင္းလိုက္ပါ...အဲဒါဆိုရင္ မင္လိုခ်င္ေနတဲ့ပိုက္ဆံရမွာေပါ့လို ့ေျပာသတဲ့...
လူကေလးကသိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးပန္းသီးေတြအားလံုးခူးယူျပီးထြက္သြားေတာ့တယ္...
ဒါကိုၾကည့္ျပီး သစ္ပင္ၾကီးကေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာေပါ့...။
အခ်ိန္ေတြတေရြ ့ေရြ ့နဲ ့ကုန္ဆံုးသြားေပမယ့္ ပန္းသီးေတြယူျပီးထြက္သြားတဲ့လူကေလးကေတာ့
ျပန္မလာခဲ့ပါဘူး...။ သစ္ပင္ၾကီးကေတာ့၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ ့ေပါ့...။
တေန ့မွာေတာ့ အသက္အရြယ္ၾကီးတဲ့လူၾကီးတေယာက္အျဖစ္နဲ ့
သစ္ပင္ၾကီးဆီကိုလူကေလးကအလည္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္...
လာေလ...ငါနဲ ့အတူကစားရေအာင္လို ့သစ္ပင္ၾကီးကေခၚရွာတယ္...။
က်ေနာ့္မွာ ကစားဖို ့အခ်ိန္မရွိပါဘူး...မိသားစုအတြက္အလုပ္သြားရဦးမယ္
က်ေနာ္တို ့အတြက္ေနထိုင္ဖို ့အိမ္လိုအပ္ေနပါတယ္...သစ္ပင္ၾကီးကအကူညီေပးနိဳင္မလား
လို ့ေမးသတဲ့...။
၀မ္းနည္းပါတယ္လူကေလးရယ္...ငါ့မွာအိမ္ေတာ့မရွိပါဘူး ဒါေပမယ့္
ငါ့ရ့ဲအကိုင္းအခက္ေတြကိုခုတ္ယူသြားျပီး မင္းတို ့ေနဖို ့အိမ္ေဆာက္လိုက္ပါလို ့ေျပာရွာတယ္...။
ဒီေတာ့လူၾကီးက သစ္ပင္ၾကီးရ့ဲအကိုင္းအခက္ေတြအကုန္လံုးခုတ္ယူျပီး
ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ ့ထြက္သြားေတာ့တယ္...။
သစ္ပင္ၾကီးကေတာ့ လူၾကီးကိုၾကည့္ျပီးပီတိေတြျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့...
ဒါေပမယ့္အဲဒီအခ်ိန္ထဲကေနစျပီးအခုထိလူၾကီးက ျပန္မလာျပန္ဘူး...။
သစ္ပင္ၾကီးကေတာ့အထီးက်န္စြာနဲ ့၀မ္းနည္းက်န္ရစ္ခဲ့ျပန္တယ္...။
ပူအိုက္တဲ့ေႏြရာသီတေန ့မွာေတာ့ လူၾကီးျပန္လာခဲ့တယ္...
လူၾကီးကိုေတြ ့ေတာ့သစ္ပင္ၾကီးကသိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္...။
လာေလ...ငါနဲ ့အတူကစားရေအာင္လို ့ေခၚျပန္တာေပါ့...။
က်ေနာ္အိုျပီဗ်ာ...ေအးေအးေဆးေဆးအနားယူျပီး ရြက္ေလွနဲ ့သြားခ်င္တယ္...။
က်ေနာ့္ကို ရြက္ေလွေပးနိဳင္မလားလို ့ေမးသတဲ့...။
ငါ့ကိုခုတ္လွဲျပီး ေလွကေလးေဆာက္လိုက္ပါလားကြယ္...ဒါဆိုရင္
မင္းသြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ ့သြားလို ့ရျပီေပါ့...။
လူၾကီးက သစ္ပင္ၾကီးကိုခုတ္လွဲျပီးေလွကေလးေဆာက္လိုက္တယ္...
ျပီးေတာ့ရြက္လႊင့္ျပီးထြက္သြားလိုက္တာ ရက္ေတြလေတြၾကာေညာင္းခဲ့ေပမယ့္
ေပၚမလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး...။
ဒီလိုနဲ ့ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့ေနာက္ တေန ့မွာေတာ့လူၾကီးျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
၀မ္းနည္းပါတယ္လူကေလးရယ္...ဒီတခါေတာ့ငါ့မွာမင္းကိုေပးစရာဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး...။
ပန္းသီးေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူးလို ့ေျပာရွာတယ္...။
ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ...က်ေနာ့္မွာပန္းသီးေတြကိုကိုက္စားနိဳင္တဲ့သြားေတြမရွိေတာ့ဘူးလို ့လူၾကီးကဆိုသတဲ့...။
သစ္ပင္ၾကီးကလူၾကီးကိုၾကည့္ျပီး ဟိုတုန္းကလို ငါ့အေပၚကိုတြက္တက္ျပီး
မင္းကစားလို ့မရေတာ့ဘူးေနာ္...။
လူၾကီးကလည္းက်ေနာ္အိုေနပါျပီလို ့ဆိုုျပန္တယ္...။
တကယ္လည္းငါ့မွာ မင္းကိုဘာမွေပးစရာမရွိေတာ့ပါလားေနာ္...
ငါ့မွာက်န္တာဆိုလို ့ ေသဆံုးခါနီး အျမစ္ဆံုသစ္ငုတ္တိုၾကီးပဲရွိပါေတာ့တယ္ကြယ္လို ့
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ ့ေျပာရွာသတဲ့...။
အခုအခ်ိန္မွာက်ေနာ္ဘာမွသိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး...
ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ႏွစ္ကာလေတြၾကာခဲ့သလို က်ေနာ့္ဘ၀ေမာပမ္းလြန္းေနပါျပီဗ်ာ...။
ဒါဆိုရင္ေကာင္းပါျပီကြယ္...။
ေဟာဒီသစ္ငုတ္အိုၾကီးကမင္းအတြက္နားခိုစရာေပါ့...။
လာေလ...မင္းထိုင္နားလိုက္ပါဦးလို ့သစ္ပင္ၾကီးကေျပာေတာ့...
လူၾကီးက သစ္ငုတ္တိုေပၚမွာထိုင္ျပီးနားေနလိုက္ေတာ့တယ္...။
သစ္ငုတ္တိုၾကီးကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ျပံဳးေနရွာတာေပါ့...။
Everybody has an apple tree in his life.
လူတိုင္းမွာပန္းသီးပင္ၾကီးတပင္ေတာ့ရွိခဲ့မွာပါေနာ္...။
အဲဒီလိုပါပဲ...ကိုယ့္ရ့ဲေဖေဖနဲ ့ေမေမ ဆိုတာ ပန္းသီးပင္ၾကီးလိုပဲေပါ့....။
ဘယ္ေလာက္ပဲအလုပ္ေတြမ်ားေနပါေစ...ကိုယ့္ေဖေဖ ေမေမနဲ ့အတူ အခ်ိန္ေတြကို
ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းဖို ့မေမ့နဲ ့ေပါ့...။
လူတိုင္းမွာပန္းသီးပင္ၾကီးတပင္ေတာ့ရွိခဲ့မွာပါေနာ္...။
အဲဒီလိုပါပဲ...ကိုယ့္ရ့ဲေဖေဖနဲ ့ေမေမ ဆိုတာ ပန္းသီးပင္ၾကီးလိုပဲေပါ့....။
ဘယ္ေလာက္ပဲအလုပ္ေတြမ်ားေနပါေစ...ကိုယ့္ေဖေဖ ေမေမနဲ ့အတူ အခ်ိန္ေတြကို
ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းဖို ့မေမ့နဲ ့ေပါ့...။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲ...။
ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ...။
Friday, September 2, 2011
ေျခ ( သို ့မဟုတ္ ) အရိမဒၵနမွ ေတြးျမင္ရနံ ့တို ့ေ၀့ပ်ံ ့ေနဆဲ...
"ကရုဏာကေရာ- ကရုဏာေတာ္၏ တည္ရာျဖစ္ေတာ္မူထေသာ၊ ေယာတထာဂေတာ-အၾကင္ျမတ္စြာ ဘုရားသည္။ ကေယာပယာတံ- လက္ေတာ္သို ့ေရာက္ျပီးေသာ။ သုခပၸဒံ- ခ်မ္းသာျခင္း၏ တည္ရာျဖစ္ေသာ၊ ပဒံ- နိဗာန္ကို ၾသသဇ- စြန္ ့ေတာ္မူ၍၊ ကလိသမၻေ၀- ဆင္းရဲျခင္း၏အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဘေ၀- သံသရာတည္းဟူေသာ ဘ၀၌။ ေက၀လဒုကၠရံ- စင္စစ္ျပဳနိဳင္ခဲလွေသာ စြန္ ့ျခင္းၾကီးငါးပါး အစရွိသည္ကို၊ ကရံကေရာေႏၱာ - ျပဳေတာ္မူသည္ျဖစ္၍။ ပရတၱံ - သူတပါးတို ့၏အက်ိဳးစီးပြားကို။ အကာျပဳေတာ္မူေလျပီ။ တံတထာဂတံ- ထိုျမတ္စြာဘုရားကို။ အဟံ- ငါသည္၊ နမာမိ- ရွိခိုးပါ၏"
အထက္ပါဘုရားရွိခိုးကိုၾကားေယာင္ရင္းမွ ေလွ်ာင္းေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ၾကီး၏
ေျခအစံု( ၀ါ ) ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ေျခေတာ္အစံုကို အမ်ားသတၱ၀ါတို ့၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုသယ္ပိုးလွ်က္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာေျခေတာ္အစံုအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။ မိမိဖက္ကစြန္ ့လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္သယ္ပိုးဖို ့ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေသာ
ေျခေတာ္တို ့အျဖစ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ခံစားေနမိပါသည္။
" တေန ့ျပီးတေန ့ျဖတ္ေက်ာ္၍ တသြားတည္းသြားေနရသည့္ ဘ၀တေလွ်ာက္၌...... မသိမွားမူ ့တို ့ေၾကာင့္ ျပဳမိမွား ေျပာမိမွားတို ့ျဖင့္ ေနာင္တအေထြေထြ၊ ပူပန္ေသာကအေထြေထြတို ့ ျဖစ္ရျခင္းမွလည္းေကာင္း ၊ အ၀ိဇာေမွာင္၌ ယံုမွားေတြေ၀ျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အဆိုးကိုအေကာင္းထင္၊ ဒုကၡကိုသုခထင္လွ်က္ စမ္းတ၀ါး၀ါးလွမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ လမ္းလြဲ ေလွ်ာက်ရျခင္းတို ့မွလည္းေကာင္း၊
မဆံုမေတြ ့လိုေသာ္လည္း ၾကံဳေတြ ့လာရတတ္သည့္ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူ ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာ အရာတို ့ႏွင့္ အတူတူခရီးဆက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရန္ျငိဳးေဒါသတို ့ျဖင့္ စိတ္ပင္ပမ္း ကိုယ္ပင္ပမ္း၊ ျဖစ္ရျခင္းတို ့မွလည္းေကာင္း ၊ ခ်စ္သူခင္သူျမတ္နိဳးရသူ၊ ခ်စ္ေသာအရာျမတ္နိဳးေသာအရာတို ့ႏွင့္ ၾကည္သာရႊင္ျပံဳးလွ်က္ ခရီးအဆံုးတိုင္အတူတူသြားလိုေသာ္လည္း လမ္းခုလတ္၌ပင္ အျပီးတိုင္ ခြဲခြာႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ရ၍ ေၾကေၾကျမည့္ျမည့္ ေဆြးေဆြးနင့္နင့္ ျဖစ္ရျခင္းတို ့မွလည္းေကာင္း၊
ရင္မဆိုင္လိုေသာ္လည္း ရင္ဆိုင္လာရမည့္ အိုရျခင္းဒုကၡ၊ နာရျခင္းဒုကၡ ၊ ေသရျခင္းဒုကၡတို ့မွ လည္းေကာင္းလြန္ေျမာက္ရာခရီးလမ္းကို ျပညႊန္ရန္အလို ့ငွာ......။
ျပညႊန္ရန္အတြက္ ဤေလာကသို ့လွမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ေျခေတာ္တို ့အေနျဖင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကျမင္ေယာင္ခံစားေနပါသည္။
ရုပ္ကိုသာအမွန္အရွိတရားအျဖစ္ လက္ခံၾကေသာရုပ္၀ါဒီတို ့က စိတ္ကိုရုပ္၏ အရိပ္အေယာင္အျဖစ္ မွတ္ယူၾကသည္။ စိတ္၏ျဖစ္စဥ္ကို ဦးေနွာက္၏ျဖစ္စဥ္အျဖစ္ မွတ္ယူတတ္ၾကသည္။ ရုပ္၀ါဒီအားလံုးသည္ အတိတ္ဘ၀ရွိသည္ဟူေသာအဆိုကိုလက္မခံၾက ။ ေသလွ်င္ေနာင္ဘ၀ရွိသည္ ဟူေသာ
အဆိုကိုလက္မခံၾက ၊ ျပဳေသာကံတို ့အေလွ်ာက္ အေကာင္းအဆိုးဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳးတို ့
ဆက္စပ္ ျဖစ္ေပၚေနသည္ဟူေသာ အဆိုကိုလည္းလက္မခံၾက ။ သက္ဆိုင္ရာရုပ္သေဘာတို ့ေပါင္းစည္းမူ ့ေၾကာင့္ " ဤယခုဘ၀ " သည္ ျဖစ္လာသည္။ ဤဘ၀တခုသာလွ်င္ အေကာင္းအဆိုး ကံအမ်ိဳးမ်ိဳးသည္လည္း ျပီးဆံုးျပတ္စဲသြားၾကသည္ဟု ယူဆၾကသည္။
အတၱ၀ါဒကိုလက္ခံသူ၊ စိတ္အေျခခံ၀တၱဳျဖစ္သည့္ ၀ိညာဥ္ကိုအရွိတရားအျဖစ္ လက္ခံသူတို ့ကမူ သတၱ၀ါတဦးဦးေသလွ်င္ ထိုသတၱ၀ါ ထံမွ အတၱ သို ့မဟုတ္ ၀ိညာဥ္သည္ အျခားခႏၱာအသစ္သို ့ ေျပာင္းေရႊ ့၀င္ေရာက္ျပီး ဘ၀အသစ္ထပ္၍ျဖစ္သည္။ ျပဳခဲ့ေသာေကာင္းေသာကံတို ့အေလွ်ာက္
ေကာင္းေသာဘ၀ ၊ ျပဳခဲ့ေသာမေကာင္းေသာကံတို ့အေလွ်ာက္ မေကာင္းေသာဘ၀ကိုရသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ဗုဒၡကမူ ရုပ္၀ါဒီတို ့၏ တစ္ဘ၀သာရွိသည္ဟူေသာ အယူအဆကိုလည္း လက္မခံ အတၱ၀ါဒီတို ့ကဲ့သို ့ သတၱ၀ါေသလွ်င္ အတၱသို ့မဟုတ္၀ိညာဥ္က ထြက္ခြာသြားျပီး ေနာက္ခႏၡာအသစ္၌ ဘ၀သစ္ျဖစ္သည္ဟုယံုၾကည္ေသာ ယံုၾကည္မူ ့မ်ိဳးကိုလည္းလက္မခံေခ်။ သတၱ၀ါသည္ေသခါနီးကာလ၌ မိမိျပဳခဲ့ေသာ ကံတို ့ေၾကာင့္ပင္ ထင္ေပၚလာေသာ နိမိတ္ တမ်ိဳးမ်ိဳးကိုအာရံုျပဳေနခိုက္ စုတိစိတ္က်သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အၾကားမရွိ " ၾကား " မရွိပဲဘ၀တခု ဆက္၍ျဖစ္သည္ဟု ေဖၚျပခဲ့၏။
"ဘ၀သံသရာသည္ ရွိသည္ဆိုလွ်င္..." ဟူေသာအေတြးသံစဥ္ႏွင့္အတူ ... ထိုသံသရာခရီး၌ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို ထူးထူးျခားျခား သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္ျခင္းမရွိပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ားကို ျမင္မိေနပါသည္။ ထိုသံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေအာင္လည္း မၾကိဳးစား အားမထုတ္ပဲ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသလြန္ရျခင္း၊ ငိုျခင္း၊ ရွိဳက္ျခင္း၊ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ျခင္းတို ့ၾကား၌ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား တြယ္တာမူ ့မ်ားျဖင့္ သံသရာရွည္သ၍ ေလွ်ာက္မည့္ဟန္ျပင္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ ေျခတို ့ကိုျမင္လွ်က္လည္းရွိပါသည္။ မေရမတြက္နိဳင္ေသာ ေျခေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္လိုက္ရာမွ မေဖၚျပတတ္ေသာ ထိတ္လန္ ့မူ ့တရပ္ကကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ေလွ်ာင္းေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ၾကီး၏ ေျခအစံုကို ရိုေသစြာျဖင့္ ဦးညႊတ္ရွိခိုးလိုက္ပါသည္။
ဗုဒၡျမတ္စြာ၏ ေျခေတာ္တို ့သည္ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို အစြမ္းကုန္ရြက္သယ္ပိုးဖို ့ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ေျခေတာ္တို ့ျဖစ္ၾကသည္တကား။
အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို အေကာင္းဆံုးရြက္သည္ပိုးျပီး၍ ဘယ္အခါမွ သံသရာခရီးကိုေနာက္ထပ္တဖန္ မေလွ်ာက္လွမ္းေတာ့ေသာ ေျခေတာ္မ်ားလည္း ျဖစ္ၾကေပသည္တကား......။
ေနအတန္ညိဳျပီျဖစ္၍ မနူဟာဂူဘုရားမွ ကြ်န္ေတာ္တည္းခိုရာေနရာသို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားကို အခ်ည္းႏွီး ေျခလွမ္းမ်ားမျဖစ္ေအာင္ သတိထား၍ ေလွ်ာက္ေနမိပါသည္။ ။
~~~သံသရာခရီးသို ့ေလွ်ာက္လွမ္းသြားျပီျဖစ္ေသာ
ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ၏ "အရိမဒၵနမွ ေတြးျမင္ရနံ ့တို ့ေ၀့ပ်ံ ့ေနဆဲ..."
စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ေဖၚျပျခင္းပါ~~~
ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ၏ "အရိမဒၵနမွ ေတြးျမင္ရနံ ့တို ့ေ၀့ပ်ံ ့ေနဆဲ..."
စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ေဖၚျပျခင္းပါ~~~
မဟာကရုဏာရွင္၏ေျခေတာ္ရင္းအားရိုေသစြာဦးခိုက္လွ်က္~~~
ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ~~~
ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ~~~
Subscribe to:
Posts (Atom)
စကားအဂၤါ ( ၅ ) တန္
( ၁ ) ကာလ = ေျပာသင့္ေသာအခါမွေျပာရာ၏၊ အခ်ိန္မတန္လွ်င္မေျပာဆိုရာ ။
( ၂ ) သစၥာ = အမွန္ကိုသာေျပာဆိုရာ၏၊ မမွန္မကန္ လုပ္ၾကံမေျပာဆိုရာ။
( ၃ ) သဏွာ = နူးညံ့ခ်ိဳသာစြာေျပာဆိုရာ၏၊ ခက္ထန္ရင့္သီးစြာမေျပာဆိုရာ
( ၄ ) အတၱံသဟိတ = အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္မည့္စကားကိုသာေျပာဆိုရာ၏။
အက်ိဳးယုတ္မည့္စကားကို မေျပာဆိုရာ။
( ၅ ) ေမတၱာစိတၱ = ေမတၱာေရွ ့ထားေျပာဆိုရာ၏၊ ေဒါသေမာဟျဖင့္မေျပာဆိုရာ။
( အဂၤုတၳိရ္ပါ႒ိေတာ္ )
မိမိရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္သူရွိရာေနရာ၊ အရပ္သည္ ေမြ ့ေလွ်ာ္ဖြယ္ရာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မိမိရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္သူေလွ်ာက္လွမ္းတတ္ရာ ေတာလမ္းႏွင့္
သစ္ပင္တမ္းကေလးသည္ပင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေမြ ့ေလွ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေကာင္းျမတ္ေသာစကားကိုဆိုတတ္ေသာ၊ အျပစ္မဲ့စြာျပဳမူဆက္ဆံတတ္ေသာ၊
မိမိကိုနားလည္တတ္ေသာ၊ မိမိကိုအေလးအနက္ထားတတ္ေသာသူႏွင့္
အတူေနရျခင္းသည္လည္းေမြ ့ေလွ်ာ္ဖြယ္ရာရွိပါလိမ့္မည္။
မိမိႏွင့္ကြ်မ္း၀င္ေသာသူႏွင့္ စားရျခင္းသည္လည္းႏွစ္လိုဖြယ္ရွိပါလိမ့္မည္။
သို ့ေပမယ့္ ဤသည္လို ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္သူမ်ိဳးကို ရဖို ့မလြယ္။
ေတြ ့ဖို ့ရာမလြယ္......မလြယ္လွေခ်တကား။
(နႏၵာသိန္းဇံ)
(နႏၵာသိန္းဇံ)