ျငင္းခံုတာ ရန္ျဖစ္တာ သိကၡာက်တယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ ့ ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူနဲ ့တန္းတူျဖစ္ေအာင္ အဆင့္ႏွိမ့္လုိက္တာပဲ။ ဂုဏ္သိကၡာ
တကယ္ရွိတဲ့သူ၊ တည္ႀကည္မႈ၊ ခန္ ့ညားမႈ တကယ္ရွိတဲ့သူဟာ ဘယ္သူနဲ ့မွ မျငင္းဘူး၊
ရန္မျဖစ္ဘူး၊ ေျပာစရာ ရွိတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တိတိက်က်ပဲ ေျပာတယ္။
သူတစ္ပါးကို အႏုိင္ယူခ်င္တဲ့စိတ္နဲ ့ သူတစ္ပါး သိကၡာက်ေအာင္
ပုတ္ခတ္တဲ့စကားမ်ိုဳးကို မေျပာဘူး၊ သူမ်ား သိကၡာက်မွ
ကိုယ့္မွာ ဂုဏ္ရွိတယ္လုိ ့ မယူဆဘူး။
ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားနဲ ့ ပတ္သက္တာတစ္ခု သြားသတိရတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက "ငါဘုရားဟာ ေလာကလူအမ်ားနဲ ့ မျငင္းခံုဘူး။
ေလာကလူအမ်ားကသာ ငါဘုရားနဲ ့ အျငင္းအခံုလုပ္တာ"
လုိ ့မိန္ ့ေတာ္မူတာ စာေပထဲမွာ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးတယ္။
ဒီအခ်က္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေလးေလး နက္နက္ မွတ္သားထုိက္၊ စဥ္းစားထုိက္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္က ဘုရားကို ႏုိင္ေအာင္ ျငင္းဖုိ ့၊ ၀ါဒျပိဳင္ပြဲလုပ္ဖုိ ့
လာႀကတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ သူတုိ ့ကို ျမတ္စြာ ဘုရားက ေျပာသင့္တာကို
ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာတယ္။ ေမးသင့္တာကို ေမးတယ္၊ ေျဖသင့္တာကို ေျဖတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွ အျငင္းအခံု မလုပ္ခဲ့ဘူး။
အႏုိင္လုိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ ့ ျငင္းခံုတာ သိကၡာက်တယ္။ ဒါေႀကာင့္ သိကၡာရွိရွိ၊
Dignity ရွိရွိ ေနတတ္တဲ့သူဟာ ျငင္းခံုတာ မလုပ္ဘူး။ ရန္မျဖစ္ဘူး။
ရန္ျဖစ္ေနႀကတာကို ေဘးကေန ေအးေအးေဆးေဆး အကဲခတ္ႀကည့္ပါ။
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ပုတ္ခတ္ေနတာ၊ ဆဲေနတာ၊ စြပ္စြဲေနတာ ဘယ္ေလာက္
သိကၡာက်သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာ ေကာင္းသလဲ၊
ဘယ္ေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းသလဲ။ ဘယ္သူမွ ဂုဏ္သိကၡာ တုိးမလားဘူး။
ႏွစ္ဖက္လံုးပဲ ဂုဏ္သိကၡာ က်သြားတယ္။ ဒါ ေတာ္ေတာ္ ဥာဏ္မပါတဲ့အလုပ္
ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေပၚလြင္ေနတယ္။
လူေတြမွာ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ထိေတြ ့မႈ ဆက္ဆံမႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
အဆင္မေျပမႈလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဆင္မေျပမႈမ်ားရတဲ့ အေႀကာင္းတစ္ခုက
တစ္ေယာက္က္ုိ တစ္ေယာက္ နားလည္ဖုိ ့ ကိုယ္ခ်င္းစာဖုိ ့ မႀကိဳးစားပဲ
အႏုိင္ယူဖုိ ့ ႀကိဳးစားလုိ ့ပါပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ေတြ ့ႀကတဲ့အခါ ေတြ ့ခါစမွာ
နည္းနည္း အဆင္ေျပတယ္။ အတူတူေနတာ၊ အတူတူ အလုပ္လုပ္တာ ႀကလာရင္
အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ။
အတူတူေနတာ အတူတူအလုပ္လုပ္တာ ႀကာလာရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
ႏုိင္ခ်င္လာတယ္၊ အျပစ္ရွာလာတယ္။ အျပစ္ေတြ ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ေတြ ရွာႀကည့္လာတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ခါစမွာ အဆင္ေျပတယ္။ ႀကာရင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
မေလးစားေတာ့ဘူး။ အထင္ေသးတဲ့စကားမ်ိဳး အျပစ္ရွာတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာလာတယ္။
ကို္ယ့္မွာလည္း အေကာင္းအဆုိး ရွိတယ္။ သူ ့မွာလည္း အေကာင္းအဆုိး ရွိတယ္။
တစ္ဘက္လူအေပၚ အေကာင္းခ်ည္းပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္ ကိုယ္ထင္သလုိ အေကာင္းခ်ည္းပဲ
မဟုတ္တာ ေတြ ့တဲ့အခါမွာ စိတ္ပ်က္ စိတ္ဆုိးမယ္၊ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျဖစ္မယ္။
ကို္ယ့္မွာရွိတဲ့ အေကာင္းအဆုိး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ျပီးေတာ့
အေကာင္းကို လက္ခံႏုိင္သလု ိအဆုိးကိုလည္း လက္ခံႏုိင္ဖု ိ့ အေရးႀကီးတယ္။
အဆုိးကို လက္ခံႏုိင္မွသာ အဲဒီအဆုိးဟာ အေကာင္းဖက္ကို တျဖည္းျဖည္း
ေျပာင္းသြားမယ္။
လက္ခံႏုိင္ေသးသေရြ ့၊ ဖံုးကြယ္ထားသေရြ ့ အေကာင္း ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။
ဖံုးကြယ္ထားျပီး မရွိဟန္ေဆာင္ေနရင္ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့အဆင့္ကို မေရာက္ႏုိင္ဘူး။
ဒါဟာ သဘာ၀ပဲ။ အမွန္အတုိင္း မဖံုးမကြယ္ပဲ လက္ခံလုိက္မွသာ ျပင္ႏုိင္မယ္။
သူတစ္ပါးလည္း ကိုယ့္လုိပဲ ေကာင္းတာနဲ ့ဆုိးတာ ေရာေနတယ္ဆုိတာကို လက္ခံရမယ္။
သူတစ္ပါးရဲ့ အမွားကို ျမင္ရင္ ျပစ္တင္ ရႈတ္ခ်တာမ်ိဳး မလုပ္ပဲနဲ ့ ၊
အရွက္ခြဲတာမ်ိဳး မလုပ္ပဲနဲ ့၊ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီးေတာ့ ေလးစားတဲ့စိတ္၊
တန္ဖုိးထားတဲ့စိတ္နဲ ့ သူ ့ရဲ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ကို လက္ခံႏုိင္ရင္ တစ္ဖက္လူဟာ
သူ ့ကိုယ္ကိုသူ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ အေနနဲ ့ ဖံုးကြယ္ေနစရာ မလုိေတာ့ပဲ
သူ ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ကိုသူ တျဖည္းျဖည္း ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့စိတ္ကို ရမယ္။
သူ ့ခ်ိဳ ့ ယြင္းခ်က္ကို ေထာက္ျပျပီး အရွက္ခြဲမယ္ဆုိရင္ သူ ့ကိုယ္ကိုသူ
အကာအကြယ္ ယူရေတာ့မယ္။ အေလွ်ာ့ မေပးႏုိင္းဘူး၊ ၀န္မခံႏုိင္ဘူး။
အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ရင္ ပုိျပီး အႏုိင္ခံရမွာ ေႀကာက္လုိ ့ တုန္ ့ျပန္မယ္။
ကိုယ့္အမွားကို ေဖာ္ျပီး ကုိယ့္ကို အရွက္ခြဲမယ္၊ အရြဲ ့တုိက္ျပီး ပိုဆုိးေအာင္
လုပ္ခ်င္လုပ္မယ္။ ျပင္ဖုိ ့ စိတ္မကူးႏုိင္ဘူး။ ျပင္လုိက္ရင္ အရႈံးေပးရာ
ေရာက္သြားမွာ ေႀကာက္မယ္။
သူ ့ကို ေလးစားတဲ့စိတ္ ကိုယ္ခ်င္းစားတဲ့စိတ္နဲ ့ သူ ့အမွားကို လက္ခံႏုိင္ရင္ သူ
အကာအကြယ္ မယူေတာ့ဘူး။ သူ ့စိတ္ထားေတြ ႏူးညံ့လာမယ္။
လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္တင္ေနႀကတာမ်ားေနေတာ့
အျပစ္တင္ခံရမွာ ေႀကာက္လုိ ့ အမ်ားႀကီး အကာအကြယ္ ယူေနႀကတယ္။
ဘာနဲ ့ ဥပမာတူသလဲဆုိေတာ့ သူလည္း သံခ်ပ္ကာ အကၤ် ီ
၀တ္ထားတယ္။ ကိုယ္လညး္ သံခ်ပ္ကာ အကၤ် ီ၀တ္ထားတယ္။
အတြင္းက လူကို ထိလုိ ့မရေအာင္ အျပင္ အမာခံနဲ ့ အကာအကြယ္ ယူထားႀကတယ္။
သူ ့အမွားကို ကုိယ္က ေဖာ္ရင္ ကိုယ့္အမွားကိုလည္း သူက ေဖာ္မွာ ေႀကာက္ျပီးေတာ့
တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ပြင့္ပြင့္လင္လင္း ရုိးရုိးသားသား မဆက္ဆံႏုိင္ႀကဘူး။
မင္းလည္း မျမင္ဟန္ မသိဟန္ ေဆာင္ေနလုိက္။ ငါလညး္ မျမင္ဟန္၊ မသိဟန္ေဆာင္
ေနလုိက္မယ္။ သူလည္း မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတယ္။ ကုိယ္လည္း မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတယ္။
မ်က္ႏွာဖံုးခ်င္းသာ ဆက္ဆံေတာ့တယ္။ ေနာက္ကြယ္က လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး
မရွိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္အေႀကာင္း အေကာင္းအဆိုးကို အမွန္အတုိင္းသိျပီး လက္ခံတဲ့ သူ မရွိေတာ့ဘူး။
သူ ့အေႀကာင္း အေကာင္းအဆုိးကိုလည္း ကိုယ္က အမွန္အတုိင္း မသိေတာ့ဘူး။
အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လုိ ခံစားရမလဲ။ ငါ့ကို တကယ္သိတဲ့သူ၊ လက္ခံတဲ့သူ၊
တန္ဖုိးထားတဲ့သူ မရွိဘူး၊ ငါ ဟန္လုပ္ျပတာကိုပဲ လက္ခံေနႀကတယ္။
ငါ တစ္သက္လံုး ဟန္လုပ္ျပီး ေနရေတာ့မယ္။ ဟန္မလုပ္ႏုိင္တဲ့အခါ ငါ့ကို ေလးစားမွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့အေႀကာင္း ေကာင္းတာေရာ၊ ဆုိးတာေရာ အမွန္အတုိင္းသိျပီး
ငါ့ကို ကုိယ္ခ်င္းစာႏုိင္တဲ့သူ၊ ခ်စ္ႏုိင္တဲ့သူ၊ ခင္ႏုိင္တဲ့သူ ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ဟန္လုပ္ေနစရာမလုိပဲ ဆက္ဆံလုိ ့ရတဲ့သူေတြနဲ ့ ေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ဟန္လုပ္ေနရတာ ပင္ပန္းလွျပီ။ ဟန္လုပ္ေနရတာ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ေနျပီ။
ငါ့အေႀကာင္းကို အမွန္အတုိင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို အျပစ္တင္မွာ
အထင္ေသးသြားမွာ ေႀကာက္တယ္။ မေျပာေတာ့ပါဘူးဆုိျပီး အေဖာ္မဲ့ျပီး
အလြန္ျပင္းထန္တဲ့ အထီးက်န္ခံစားမႈကို ခံစားရတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းဟာ အနည္းနဲ ့ အမ်ား အေဖာ္မဲ့တဲ့ခံစားမႈ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့
ခံစားမႈကို ခံစားေနႀကရပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ အထီးက်န္ခံစားမႈျဖစ္တဲ့
အတုိင္းအတာခ်င္း မတူဘူး။ နည္းနည္း ပြင့္လင္းရင္ နည္းနည္းသက္သာတယ္။
မပြင့္လင္းတဲ့သူဟာ ပိုျပီး အထီးက်န္ခံစားမႈကို ခံစားရတယ္။ လံုး၀မပြင့္လင္းတဲ့သူဟာ
အဆုိးဆံုး ရူးသြားတဲ့အထိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
လူလူခ်င္းဆက္ဆံေရးမွာ ပြင့္လင္းမႈ ရုိးသားမႈ မရွိတဲ့အခါ အထီးက်န္ျဖစ္္တယ္။
အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ ့ ျဖစ္ေနရင္ အားငယ္တယ္။ အားငယ္ေတာ့ ဆက္ဆံေရးမွာ
မပြင့္လင္းေတာ့ပဲ ေျပာခ်င္တာကို မေျပာပဲ ေအာင့္ထားတယ္။ ေအာင့္ထားပါမ်ားရင္
စိတ္ေရာဂါျဖစ္သလုိ ခႏၶာကိုယ္ေရာဂါလည္းျဖစ္တယ္။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ေရာဂါ၊
အားနည္းတဲ့ေရာဂါ၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးတုိးေရာဂါဆုိတာေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္
ေအာင့္ထားရာကရတဲ့ ေရာဂါေတြပဲ။ ယံုႀကည္ရတဲ့သူမရွိလုိ ့၊ ေျပာရမွာ ေႀကာက္လုိ ့
ေျပာခ်င္တာေတြကို မေျပာပဲ ေအာင့္ထားရာကေန ေရာဂါျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ဒါေႀကာင့္ ကိုယ့္အေႀကာင္းကို္ကုိယ္ သိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ
ဘာေတြ ေတြးေနသလဲ။ ဘာေတြ ခံစားေနရသလဲဆုိတာ အကုန္လံုး ေဖာ္သင့္တယ္။
ေျပာလုိ ့ျဖစ္သေလာက္ ေျပာသင့္တယ္။ ဒါမွ လူလူခ်င္း ရင္းႏွီးမႈ နားလည္မႈရွိမယ္။
တစ္ေယာက္အေႀကာင္း တစ္ေယာက္ အမွန္အတုိင္း မသိပဲနဲ ့၊ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ နားမလည္ပဲနဲ ့ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာ ျဖစ္ႏုိင္ဖု ိ့ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္။
ဒါေႀကာင့္ ကိုယ့္အေႀကာင္း အေကာင္းေရာ အဆုိးပါ သိျပီး နားလည္ျပီး
လက္ခံျပီးေတာ့ သူလည္း ငါ့လုိပါပဲ ဆုိတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ ့သူ ့ကို နားလည္
လက္ခံႏုိင္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္ဖို ့ ႀကိဳးစားရတယ္။
ျပီးေတာ့ ဒီလူဟာ ေငြအေႀကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွာ မေျပာဘူးတဲ့။
ေငြစကား မေျပာဘူးတဲ့။ ဒါေတာ္ေတာ္ အံႀသစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲ။
လူမ်ားစုဟာ ေငြအေႀကာင္းေတြးတယ္။ ေငြအေႀကာင္းေျပာတယ္။
ရွိတဲ့ လူကလည္း ေျပာတယ္။ မရွိတဲ့ သူကလည္း ေျပာတာပဲ။
ရွိတဲ့ သူက သူ ့မွာရွိေႀကာင္း ဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္တယ္။ ႀကြားခ်င္တယ္။
ကိုယ္ ့ေလာက္ မရွိတဲ့သူနဲ ့ ေတြ ့ရင္ ကိုယ့္မွာရွိတာကို ေျပာျပီး အသာစီး
အထက္စီးကေန ေနတယ္။ ငါ့အိမ္က ဘယ္ေလာက္တန္တယ္။
ငါ့ကားက ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္တယ္။
အထူးသျဖင့္ အခုေခတ္မွာ ေငြစကားေျပာႀကတာမ်ားတယ္။
ကိုယ့္ေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ ဆံုးရံႈးသြားတယ္ဆုိတာကိုလည္း ေျပာတတ္တယ္။
ဒါကိုလည္း ဂုဏ္တစ္ခုလုိ ေျပာႀကတာ ႀကားရတယ္။ အဖုိးတန္ပစၥည္းေတြ
ဘယ္ေလာက္တန္တာ ၀ယ္လုိက္တယ္။ ဘယ္စားေသာက္ဆုိင္မွာ
ဘယ္ေလာက္ကုန္က်ေအာင္ စားလုိက္တယ္။ ဘယ္သူ ့ကို ဘယ္ေလာက္
အကုန္အက်ခံျပီး ဧည့္ခံလုိက္တယ္။ ေမြးေန ့ ့မဂၤလာတုိ ့ ၊ ထိမ္းျမားမဂၤလာတုိ ့မွာ
ဘယ္ေလာက္ အကုန္အက်ခံျပီး ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတယ္၊ စသည္ စသည္ ေငြစကားေတြကို
အရသာခံျပီး ႀကြားျပီး ေျပာႀကတယ္။
ေငြဟာ လူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အခ်ိ္္န္အမ်ားဆံုး ယူထားတဲ့အရာျဖစ္ေနတယ္။
သားသမီးနဲ ့ မိဘ ဆက္ဆံေရး၊ ဇနီးခင္ပြန္း ဆက္ဆံေရး၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း
ဆက္ဆံေရးေတြမွာ ေငြဟာ အေရးပါတဲ့ အေႀကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။
လူေတြကို အမ်ားဆံုး လႊမ္းမုိးတာ၊ ျခယ္လွယ္တာ ေငြျဖစ္ေနတယ္။ ေငြခုိင္းတာ
လုပ္ေနႀကရတယ္။ ဒီလူကေတာ့ ေငြအေႀကာင္း မေတြးဘူး၊ ေငြစကား မေျပာဘူး။
ရတာကို မွ်ေအာင္ သံုးတယ္။ ေငြခုိင္းတာကို မလုပ္ဘူး။ သူ ့စိတ္ဟာ လြတ္လပ္ေနတယ္။
ဣေျႏၵသိကၡာ တည္ႀကည္မႈ ခံ့ညားမႈရွိတယ္။
ေငြကို အဓိကထားျပီး ဆက္ဆံတဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ လူ ့တန္ဖုိးကို က်ေစတဲ့ ဆက္ဆံေရး၊
လူ ့ဂုဏ္သိကၡာကို က်ေစတဲ့ ဆက္ဆံေရးျဖစ္တယ္။
ေငြအေႀကာင္း ေျပာလြန္းတာ dignity မရွိဘူး။ ဣေျႏၵ သိကၡာ မရွိဘူး။
ဒီလူကေတာ့ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ ့ အသိဥာဏ္ ျမင့္မားတဲ့သူ ျဖစ္လုိ ့ ဘ၀မွာ ေငြဟာ
အေရးအႀကီးဆံုးလုိ ့ သေဘာမထားဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့သူကိုလည္း အထင္မႀကီးဘူး။
ဆင္းရဲတဲ့သူကိုလည္း အထင္မေသးဘူး။သူ ့စိတ္ဟာအင္မတန္ေလးနက္ျမင့္ျမတ္ေနတယ္။
သူ ့ဘ၀ကို ေငြနဲ ့ မတုိင္းတာဘူး။ သူ ့ဘ၀ကို ေငြနဲ ့ မေရာင္းဘူး။ ဒါေႀကာင့္ သူဟာ
သိကၡာရွိရွိ ေနႏုိင္တဲ့သူျဖစ္တယ္။ dignity ရွိရွိ ေနႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူနဲ ့တန္းတူျဖစ္ေအာင္ အဆင့္ႏွိမ့္လုိက္တာပဲ။ ဂုဏ္သိကၡာ
တကယ္ရွိတဲ့သူ၊ တည္ႀကည္မႈ၊ ခန္ ့ညားမႈ တကယ္ရွိတဲ့သူဟာ ဘယ္သူနဲ ့မွ မျငင္းဘူး၊
ရန္မျဖစ္ဘူး၊ ေျပာစရာ ရွိတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တိတိက်က်ပဲ ေျပာတယ္။
သူတစ္ပါးကို အႏုိင္ယူခ်င္တဲ့စိတ္နဲ ့ သူတစ္ပါး သိကၡာက်ေအာင္
ပုတ္ခတ္တဲ့စကားမ်ိုဳးကို မေျပာဘူး၊ သူမ်ား သိကၡာက်မွ
ကိုယ့္မွာ ဂုဏ္ရွိတယ္လုိ ့ မယူဆဘူး။
ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားနဲ ့ ပတ္သက္တာတစ္ခု သြားသတိရတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက "ငါဘုရားဟာ ေလာကလူအမ်ားနဲ ့ မျငင္းခံုဘူး။
ေလာကလူအမ်ားကသာ ငါဘုရားနဲ ့ အျငင္းအခံုလုပ္တာ"
လုိ ့မိန္ ့ေတာ္မူတာ စာေပထဲမွာ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးတယ္။
ဒီအခ်က္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေလးေလး နက္နက္ မွတ္သားထုိက္၊ စဥ္းစားထုိက္တယ္။
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္က ဘုရားကို ႏုိင္ေအာင္ ျငင္းဖုိ ့၊ ၀ါဒျပိဳင္ပြဲလုပ္ဖုိ ့
လာႀကတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ သူတုိ ့ကို ျမတ္စြာ ဘုရားက ေျပာသင့္တာကို
ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာတယ္။ ေမးသင့္တာကို ေမးတယ္၊ ေျဖသင့္တာကို ေျဖတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွ အျငင္းအခံု မလုပ္ခဲ့ဘူး။
အႏုိင္လုိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ ့ ျငင္းခံုတာ သိကၡာက်တယ္။ ဒါေႀကာင့္ သိကၡာရွိရွိ၊
Dignity ရွိရွိ ေနတတ္တဲ့သူဟာ ျငင္းခံုတာ မလုပ္ဘူး။ ရန္မျဖစ္ဘူး။
ရန္ျဖစ္ေနႀကတာကို ေဘးကေန ေအးေအးေဆးေဆး အကဲခတ္ႀကည့္ပါ။
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ပုတ္ခတ္ေနတာ၊ ဆဲေနတာ၊ စြပ္စြဲေနတာ ဘယ္ေလာက္
သိကၡာက်သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာ ေကာင္းသလဲ၊
ဘယ္ေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းသလဲ။ ဘယ္သူမွ ဂုဏ္သိကၡာ တုိးမလားဘူး။
ႏွစ္ဖက္လံုးပဲ ဂုဏ္သိကၡာ က်သြားတယ္။ ဒါ ေတာ္ေတာ္ ဥာဏ္မပါတဲ့အလုပ္
ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေပၚလြင္ေနတယ္။
လူေတြမွာ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ထိေတြ ့မႈ ဆက္ဆံမႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
အဆင္မေျပမႈလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဆင္မေျပမႈမ်ားရတဲ့ အေႀကာင္းတစ္ခုက
တစ္ေယာက္က္ုိ တစ္ေယာက္ နားလည္ဖုိ ့ ကိုယ္ခ်င္းစာဖုိ ့ မႀကိဳးစားပဲ
အႏုိင္ယူဖုိ ့ ႀကိဳးစားလုိ ့ပါပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ေတြ ့ႀကတဲ့အခါ ေတြ ့ခါစမွာ
နည္းနည္း အဆင္ေျပတယ္။ အတူတူေနတာ၊ အတူတူ အလုပ္လုပ္တာ ႀကလာရင္
အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ။
အတူတူေနတာ အတူတူအလုပ္လုပ္တာ ႀကာလာရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
ႏုိင္ခ်င္လာတယ္၊ အျပစ္ရွာလာတယ္။ အျပစ္ေတြ ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ေတြ ရွာႀကည့္လာတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ခါစမွာ အဆင္ေျပတယ္။ ႀကာရင္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
မေလးစားေတာ့ဘူး။ အထင္ေသးတဲ့စကားမ်ိဳး အျပစ္ရွာတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာလာတယ္။
ကို္ယ့္မွာလည္း အေကာင္းအဆုိး ရွိတယ္။ သူ ့မွာလည္း အေကာင္းအဆုိး ရွိတယ္။
တစ္ဘက္လူအေပၚ အေကာင္းခ်ည္းပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္ ကိုယ္ထင္သလုိ အေကာင္းခ်ည္းပဲ
မဟုတ္တာ ေတြ ့တဲ့အခါမွာ စိတ္ပ်က္ စိတ္ဆုိးမယ္၊ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျဖစ္မယ္။
ကို္ယ့္မွာရွိတဲ့ အေကာင္းအဆုိး ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ျပီးေတာ့
အေကာင္းကို လက္ခံႏုိင္သလု ိအဆုိးကိုလည္း လက္ခံႏုိင္ဖု ိ့ အေရးႀကီးတယ္။
အဆုိးကို လက္ခံႏုိင္မွသာ အဲဒီအဆုိးဟာ အေကာင္းဖက္ကို တျဖည္းျဖည္း
ေျပာင္းသြားမယ္။
လက္ခံႏုိင္ေသးသေရြ ့၊ ဖံုးကြယ္ထားသေရြ ့ အေကာင္း ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။
ဖံုးကြယ္ထားျပီး မရွိဟန္ေဆာင္ေနရင္ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့အဆင့္ကို မေရာက္ႏုိင္ဘူး။
ဒါဟာ သဘာ၀ပဲ။ အမွန္အတုိင္း မဖံုးမကြယ္ပဲ လက္ခံလုိက္မွသာ ျပင္ႏုိင္မယ္။
သူတစ္ပါးလည္း ကိုယ့္လုိပဲ ေကာင္းတာနဲ ့ဆုိးတာ ေရာေနတယ္ဆုိတာကို လက္ခံရမယ္။
သူတစ္ပါးရဲ့ အမွားကို ျမင္ရင္ ျပစ္တင္ ရႈတ္ခ်တာမ်ိဳး မလုပ္ပဲနဲ ့ ၊
အရွက္ခြဲတာမ်ိဳး မလုပ္ပဲနဲ ့၊ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီးေတာ့ ေလးစားတဲ့စိတ္၊
တန္ဖုိးထားတဲ့စိတ္နဲ ့ သူ ့ရဲ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ကို လက္ခံႏုိင္ရင္ တစ္ဖက္လူဟာ
သူ ့ကိုယ္ကိုသူ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ အေနနဲ ့ ဖံုးကြယ္ေနစရာ မလုိေတာ့ပဲ
သူ ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ကိုသူ တျဖည္းျဖည္း ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့စိတ္ကို ရမယ္။
သူ ့ခ်ိဳ ့ ယြင္းခ်က္ကို ေထာက္ျပျပီး အရွက္ခြဲမယ္ဆုိရင္ သူ ့ကိုယ္ကိုသူ
အကာအကြယ္ ယူရေတာ့မယ္။ အေလွ်ာ့ မေပးႏုိင္းဘူး၊ ၀န္မခံႏုိင္ဘူး။
အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ရင္ ပုိျပီး အႏုိင္ခံရမွာ ေႀကာက္လုိ ့ တုန္ ့ျပန္မယ္။
ကိုယ့္အမွားကို ေဖာ္ျပီး ကုိယ့္ကို အရွက္ခြဲမယ္၊ အရြဲ ့တုိက္ျပီး ပိုဆုိးေအာင္
လုပ္ခ်င္လုပ္မယ္။ ျပင္ဖုိ ့ စိတ္မကူးႏုိင္ဘူး။ ျပင္လုိက္ရင္ အရႈံးေပးရာ
ေရာက္သြားမွာ ေႀကာက္မယ္။
သူ ့ကို ေလးစားတဲ့စိတ္ ကိုယ္ခ်င္းစားတဲ့စိတ္နဲ ့ သူ ့အမွားကို လက္ခံႏုိင္ရင္ သူ
အကာအကြယ္ မယူေတာ့ဘူး။ သူ ့စိတ္ထားေတြ ႏူးညံ့လာမယ္။
လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္တင္ေနႀကတာမ်ားေနေတာ့
အျပစ္တင္ခံရမွာ ေႀကာက္လုိ ့ အမ်ားႀကီး အကာအကြယ္ ယူေနႀကတယ္။
ဘာနဲ ့ ဥပမာတူသလဲဆုိေတာ့ သူလည္း သံခ်ပ္ကာ အကၤ် ီ
၀တ္ထားတယ္။ ကိုယ္လညး္ သံခ်ပ္ကာ အကၤ် ီ၀တ္ထားတယ္။
အတြင္းက လူကို ထိလုိ ့မရေအာင္ အျပင္ အမာခံနဲ ့ အကာအကြယ္ ယူထားႀကတယ္။
သူ ့အမွားကို ကုိယ္က ေဖာ္ရင္ ကိုယ့္အမွားကိုလည္း သူက ေဖာ္မွာ ေႀကာက္ျပီးေတာ့
တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ပြင့္ပြင့္လင္လင္း ရုိးရုိးသားသား မဆက္ဆံႏုိင္ႀကဘူး။
မင္းလည္း မျမင္ဟန္ မသိဟန္ ေဆာင္ေနလုိက္။ ငါလညး္ မျမင္ဟန္၊ မသိဟန္ေဆာင္
ေနလုိက္မယ္။ သူလည္း မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတယ္။ ကုိယ္လည္း မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတယ္။
မ်က္ႏွာဖံုးခ်င္းသာ ဆက္ဆံေတာ့တယ္။ ေနာက္ကြယ္က လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး
မရွိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္အေႀကာင္း အေကာင္းအဆိုးကို အမွန္အတုိင္းသိျပီး လက္ခံတဲ့ သူ မရွိေတာ့ဘူး။
သူ ့အေႀကာင္း အေကာင္းအဆုိးကိုလည္း ကိုယ္က အမွန္အတုိင္း မသိေတာ့ဘူး။
အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လုိ ခံစားရမလဲ။ ငါ့ကို တကယ္သိတဲ့သူ၊ လက္ခံတဲ့သူ၊
တန္ဖုိးထားတဲ့သူ မရွိဘူး၊ ငါ ဟန္လုပ္ျပတာကိုပဲ လက္ခံေနႀကတယ္။
ငါ တစ္သက္လံုး ဟန္လုပ္ျပီး ေနရေတာ့မယ္။ ဟန္မလုပ္ႏုိင္တဲ့အခါ ငါ့ကို ေလးစားမွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့အေႀကာင္း ေကာင္းတာေရာ၊ ဆုိးတာေရာ အမွန္အတုိင္းသိျပီး
ငါ့ကို ကုိယ္ခ်င္းစာႏုိင္တဲ့သူ၊ ခ်စ္ႏုိင္တဲ့သူ၊ ခင္ႏုိင္တဲ့သူ ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ဟန္လုပ္ေနစရာမလုိပဲ ဆက္ဆံလုိ ့ရတဲ့သူေတြနဲ ့ ေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
ဟန္လုပ္ေနရတာ ပင္ပန္းလွျပီ။ ဟန္လုပ္ေနရတာ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ေနျပီ။
ငါ့အေႀကာင္းကို အမွန္အတုိင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို အျပစ္တင္မွာ
အထင္ေသးသြားမွာ ေႀကာက္တယ္။ မေျပာေတာ့ပါဘူးဆုိျပီး အေဖာ္မဲ့ျပီး
အလြန္ျပင္းထန္တဲ့ အထီးက်န္ခံစားမႈကို ခံစားရတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းဟာ အနည္းနဲ ့ အမ်ား အေဖာ္မဲ့တဲ့ခံစားမႈ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့
ခံစားမႈကို ခံစားေနႀကရပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ အထီးက်န္ခံစားမႈျဖစ္တဲ့
အတုိင္းအတာခ်င္း မတူဘူး။ နည္းနည္း ပြင့္လင္းရင္ နည္းနည္းသက္သာတယ္။
မပြင့္လင္းတဲ့သူဟာ ပိုျပီး အထီးက်န္ခံစားမႈကို ခံစားရတယ္။ လံုး၀မပြင့္လင္းတဲ့သူဟာ
အဆုိးဆံုး ရူးသြားတဲ့အထိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
လူလူခ်င္းဆက္ဆံေရးမွာ ပြင့္လင္းမႈ ရုိးသားမႈ မရွိတဲ့အခါ အထီးက်န္ျဖစ္္တယ္။
အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ ့ ျဖစ္ေနရင္ အားငယ္တယ္။ အားငယ္ေတာ့ ဆက္ဆံေရးမွာ
မပြင့္လင္းေတာ့ပဲ ေျပာခ်င္တာကို မေျပာပဲ ေအာင့္ထားတယ္။ ေအာင့္ထားပါမ်ားရင္
စိတ္ေရာဂါျဖစ္သလုိ ခႏၶာကိုယ္ေရာဂါလည္းျဖစ္တယ္။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ေရာဂါ၊
အားနည္းတဲ့ေရာဂါ၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးတုိးေရာဂါဆုိတာေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္
ေအာင့္ထားရာကရတဲ့ ေရာဂါေတြပဲ။ ယံုႀကည္ရတဲ့သူမရွိလုိ ့၊ ေျပာရမွာ ေႀကာက္လုိ ့
ေျပာခ်င္တာေတြကို မေျပာပဲ ေအာင့္ထားရာကေန ေရာဂါျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ဒါေႀကာင့္ ကိုယ့္အေႀကာင္းကို္ကုိယ္ သိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ
ဘာေတြ ေတြးေနသလဲ။ ဘာေတြ ခံစားေနရသလဲဆုိတာ အကုန္လံုး ေဖာ္သင့္တယ္။
ေျပာလုိ ့ျဖစ္သေလာက္ ေျပာသင့္တယ္။ ဒါမွ လူလူခ်င္း ရင္းႏွီးမႈ နားလည္မႈရွိမယ္။
တစ္ေယာက္အေႀကာင္း တစ္ေယာက္ အမွန္အတုိင္း မသိပဲနဲ ့၊ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ နားမလည္ပဲနဲ ့ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာ ျဖစ္ႏုိင္ဖု ိ့ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္။
ဒါေႀကာင့္ ကိုယ့္အေႀကာင္း အေကာင္းေရာ အဆုိးပါ သိျပီး နားလည္ျပီး
လက္ခံျပီးေတာ့ သူလည္း ငါ့လုိပါပဲ ဆုိတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ ့သူ ့ကို နားလည္
လက္ခံႏုိင္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္ဖို ့ ႀကိဳးစားရတယ္။
ျပီးေတာ့ ဒီလူဟာ ေငြအေႀကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွာ မေျပာဘူးတဲ့။
ေငြစကား မေျပာဘူးတဲ့။ ဒါေတာ္ေတာ္ အံႀသစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲ။
လူမ်ားစုဟာ ေငြအေႀကာင္းေတြးတယ္။ ေငြအေႀကာင္းေျပာတယ္။
ရွိတဲ့ လူကလည္း ေျပာတယ္။ မရွိတဲ့ သူကလည္း ေျပာတာပဲ။
ရွိတဲ့ သူက သူ ့မွာရွိေႀကာင္း ဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္တယ္။ ႀကြားခ်င္တယ္။
ကိုယ္ ့ေလာက္ မရွိတဲ့သူနဲ ့ ေတြ ့ရင္ ကိုယ့္မွာရွိတာကို ေျပာျပီး အသာစီး
အထက္စီးကေန ေနတယ္။ ငါ့အိမ္က ဘယ္ေလာက္တန္တယ္။
ငါ့ကားက ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္တယ္။
အထူးသျဖင့္ အခုေခတ္မွာ ေငြစကားေျပာႀကတာမ်ားတယ္။
ကိုယ့္ေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ ဆံုးရံႈးသြားတယ္ဆုိတာကိုလည္း ေျပာတတ္တယ္။
ဒါကိုလည္း ဂုဏ္တစ္ခုလုိ ေျပာႀကတာ ႀကားရတယ္။ အဖုိးတန္ပစၥည္းေတြ
ဘယ္ေလာက္တန္တာ ၀ယ္လုိက္တယ္။ ဘယ္စားေသာက္ဆုိင္မွာ
ဘယ္ေလာက္ကုန္က်ေအာင္ စားလုိက္တယ္။ ဘယ္သူ ့ကို ဘယ္ေလာက္
အကုန္အက်ခံျပီး ဧည့္ခံလုိက္တယ္။ ေမြးေန ့ ့မဂၤလာတုိ ့ ၊ ထိမ္းျမားမဂၤလာတုိ ့မွာ
ဘယ္ေလာက္ အကုန္အက်ခံျပီး ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတယ္၊ စသည္ စသည္ ေငြစကားေတြကို
အရသာခံျပီး ႀကြားျပီး ေျပာႀကတယ္။
ေငြဟာ လူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အခ်ိ္္န္အမ်ားဆံုး ယူထားတဲ့အရာျဖစ္ေနတယ္။
သားသမီးနဲ ့ မိဘ ဆက္ဆံေရး၊ ဇနီးခင္ပြန္း ဆက္ဆံေရး၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း
ဆက္ဆံေရးေတြမွာ ေငြဟာ အေရးပါတဲ့ အေႀကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။
လူေတြကို အမ်ားဆံုး လႊမ္းမုိးတာ၊ ျခယ္လွယ္တာ ေငြျဖစ္ေနတယ္။ ေငြခုိင္းတာ
လုပ္ေနႀကရတယ္။ ဒီလူကေတာ့ ေငြအေႀကာင္း မေတြးဘူး၊ ေငြစကား မေျပာဘူး။
ရတာကို မွ်ေအာင္ သံုးတယ္။ ေငြခုိင္းတာကို မလုပ္ဘူး။ သူ ့စိတ္ဟာ လြတ္လပ္ေနတယ္။
ဣေျႏၵသိကၡာ တည္ႀကည္မႈ ခံ့ညားမႈရွိတယ္။
ေငြကို အဓိကထားျပီး ဆက္ဆံတဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ လူ ့တန္ဖုိးကို က်ေစတဲ့ ဆက္ဆံေရး၊
လူ ့ဂုဏ္သိကၡာကို က်ေစတဲ့ ဆက္ဆံေရးျဖစ္တယ္။
ေငြအေႀကာင္း ေျပာလြန္းတာ dignity မရွိဘူး။ ဣေျႏၵ သိကၡာ မရွိဘူး။
ဒီလူကေတာ့ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ ့ အသိဥာဏ္ ျမင့္မားတဲ့သူ ျဖစ္လုိ ့ ဘ၀မွာ ေငြဟာ
အေရးအႀကီးဆံုးလုိ ့ သေဘာမထားဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့သူကိုလည္း အထင္မႀကီးဘူး။
ဆင္းရဲတဲ့သူကိုလည္း အထင္မေသးဘူး။သူ ့စိတ္ဟာအင္မတန္ေလးနက္ျမင့္ျမတ္ေနတယ္။
သူ ့ဘ၀ကို ေငြနဲ ့ မတုိင္းတာဘူး။ သူ ့ဘ၀ကို ေငြနဲ ့ မေရာင္းဘူး။ ဒါေႀကာင့္ သူဟာ
သိကၡာရွိရွိ ေနႏုိင္တဲ့သူျဖစ္တယ္။ dignity ရွိရွိ ေနႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။
No comments:
Post a Comment